ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ. ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ Ή ΣΚΈΔΑΣΗ ΤΟΥ;

   Αυτό που λέγεται Διαφωτισμός και που με μεγάλη προσήλωση σήμερα μας δηλώνουν ότι πρέπει να τον έχουμε ως κόρη οφθαλμού, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο στοχασμός - και η Γαλική επανάσταση το πολιτικό τέκνο -  που διερωτάται για το πως θα υπερβεί ο κόσμος της Ευρώπης τη Δεσποτεία, τη φεουδαρχία και πως θα οικοδομηθεί στο μέλλον η κοινωνία εν ελευθερία. Η νέα ανθρωποκεντρική κοινωνία.

   Ο Διαφωτισμός ενώ ξεκινάει με μια λατρευτική σχέση με την αρχαιότητα και την αναγέννηση του Ελληνικού κόσμου, αρχίζει σιγά σιγά να αποδομεί τον Ελληνικό κόσμο και να έρχεται αντιμέτωπος του. Δεν ήρθε αντιμέτωπος με τον Ελληνικό κόσμο και με το κεκτημένο του γιατι δεν το καταλάβαινε ή γιατί δεν το ήθελε με την έννοια ότι αναγνώριζε ή δεν αναγνέριζε την ανωτερότητα του. Δεν ήταν εκεί το πρόβλημα. Ήρθε αντιμέτωπος με τον Ελληνικό κόσμο διότι ο Ελληνικός κόσμος δεν είχε να διδάξει την έξοδο απο τη φεουδαρχία και τη συγκρότηση του πρώτου ελεύθερου ανθρώπου, αλλά, είχε να διδάξει ο Ελληνικός κόσμος....
ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ,
ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

   Γι αυτό και ξεκινάει στο Διαφωτισμό μια ενδιαφέρουσα προβληματική που έχει τα στοιχεία της ρήξης σε δυο επίπεδα. (Της ρήξης με τον Ελληνικό κόσμο)

Το πρώτο επίπεδο έχει να κάνει με τις έννοιες.
Θα παραλάβει τη Δημοκρατία και θα την ορίσει με βάση τα πολλαπλά της γνωρίσματα.
Δηλαδή, θα προσθέσει ταυτολογικά τη Δημοκρατία στην Αντιπροσώπευση και στη συνέχεια, θα ταυτίσει την Ελευθερία με τα Δικαιώματα. Και με αυτό το τρόπο, ένα πολιτικό σύστημα που απλώς διαδέχεται την κληρονομική Μοναρχία, δηλαδή, την Απολυταρχία που είναι η εκλόγιμη Μοναρχία, θα οριστεί συγρόνως και ως Αντιπροσώπευση και ως Δημοκρατία.

Αυτό βέβαια είναι ένα θαύμα της φύσης που είναι αμφίβολο κατα πόσον ένας θαυματουργός Θεός θα μπορούσε να το πετύχει. Αλλά ο Διαφωτισμός όχι μόνο θεωρεί ότι το πέτυχε, αλλά μας, έχει πείσει κιόλας σήμερα γι αυτήν την ταύτιση και τον ορισμο της εκλόγιμης Μοναρχίας ως αντιπροσώπευσης και ως Δημοκρατίας. Για να πείσεις τους ανθρώπους ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει χρειάζετα να τους περιορίσεις τη σκέψη φορώντας τους παρωπίδες.
Τα αποτελέσματα βέβαια αυτης της ταύτισης και του ορισμόυ είναι τραγικά και θα δούμε στη συνέχεια γιατί.

Εκλόγιμη Μοναρχία:
Στην εκλόγιμη Μοναρχία το πολιτικό σύστημα το ενσαρκώνει ταυτολογικά το κράτος και η κοινωνία είναι έξω απ' το πολιτικό σύστημα. Είναι ιδιώτης. Έχει μόνο ατομική Ελευθερία και Δικαιώματα.

Αντιπροσώπευση:
Η κοινωνία δεν είναι έξω και εφάπτεται εκεί όπου τα δικαιώματα επιτρέπουν να πιέσει το σύστημα. Εισέρχεται μέσα στο πολιτικό σύστημα και μοιράζεται την πολιτική αρμοδιότητα. Δηλαδή, η Κοινωνία γίνεται εντολέας και ο Πολιτικός, εντολοδόχος.

Στην εκλόγιμη Μοναρχία, εντολέας και εντολοδόχος είναι ο ηγέτης, ο εκλόγιμος, ο αιρετός μονάρχης. Δηλαδή, ο Πρωθυπουργός ή ο Πρόεδρος.
Αυτός αποφασίζει ποιο είναι το συμφέρον της κοινωνίας, αυτός αποφασίζει για το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε και έχει όλη την ευχέρια να το αλλάξει κατα βούλησην όποτε αυτός κρίνει.
Δεν δεσμεύεται, γιατί, η ψήφος μας δεν έχει περιεχόμενο αντιπροσώπευσης. (Το περιεχόμενο κρίνει την ψήφο και όχι η ψήφος αυτή καθ' αυτή).
Στην εκλόγιμη Μοναρχία η ψήφος έχει νομιμοποιητική εκλογή κυβερνήτη που θα έχει τις ιδιότητες του εντολέα και του εντολοδόχου.

Στην αντιπροσώπευση η ψήφος άρα και ο πολίτης είναι μέσα στο πολιτικό σύστημα, άρα έχει τις ιδιότητες του εντολέα. Το "ελέγχειν", το "ευθύνειν", το "ανακαλείν", το "εκλέγειν" και το "καθορίζειν" το γενικό περιεχόμενο των πολιτικών.